Racine, Jean Baptiste (1639-1699). Ο διάσημος Γάλλος ποιητής και ακαδημαϊκός μαζί με τον Μολιέρο και τον Κορνήλιο, αποτελούν την περιώνυμη τριανδρία του γαλλικού δραματολογίου του 17ου αιώνα. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία, αλλά δεν τα ακολούθησε, γιατί από νωρίς εκδηλώθηκε μέσα του η κλίση προς την ποίηση και ιδιαίτερα προς την τραγωδία και το δράμα. Υπήρξε φίλος του Μπουαλώ, του Μολιέρου και του Λαφονταίν, τα βιβλία των οποίων άσκησαν ζωηρή επίδραση στο πνεύμα και το έργο του. Η πρώτη του ωδή, που έφερε τον τίτλο "Η νύμφη του Σηκουάνα" και που τη δημοσίευσε σε ηλικία μόλις 20 ετών, με την ευκαιρία των γάμων του βασιλιά Ηλίου Λουδοβίκου ΙΔ΄, ήταν μια επιτυχία του. Κατόπιν, έγραψε ορισμένες αποτυχημένες τραγωδίες, για να αρχίσει πάλι τις επιτυχίες του από το έτος 1764, με τα έργα: "Θηβαΐδα", "Αλέξανδρος" και "Ανδρομάχη" (και τα τρία τραγωδίες). Στη συνέχεια έγραψε την έξυπνη κωμωδία του "Οι διάδικοι", όπου έκδηλα μιμείται την κωμωδία του Αριστοφάνη "Σφήκες". Μετά εξακολούθησε με ορισμένες άλλες εκλεκτές τραγωδίες του, μεταξύ των οποίων είναι: "Η Βερενίκη", "Ο Μιθριδάτης", "Ο Βρετανικός", "Ο Βαγιαζήτ", η "Ιφιγένεια" και η "Φαίδρα" (οι δύο τελευταίες κατά μίμηση των ομώνυμων τραγωδιών του Ευριπίδη). Η δόξα όμως του Ρακίνα, από τα παραπάνω εκλεκτά έργα του, προξένησε τον φθόνο και τις εναντίον του κριτικές επιθέσεις μερικών άλλων ομοτέχνων του, ακόμη και πρώην φίλων του. Με αποτέλεσμα, ο ποιητής να στεναχωρηθεί τόσο πολύ, ώστε σε ηλικία 38 ετών, να αφήσει το πνευματικό προσκήνιο και να κλειστεί σε μοναστήρι Ιανσενιτών (το Πορτ Ρουαγιάλ). Έκτοτε δε και επί 22 ολόκληρα χρόνια -ως το θάνατό του- δεν έγραψε, παρά μόνο δύο τραγωδίες με θρησκευτικό περιεχόμενο, παρμένο απ' τη Βίβλο, τις "Εσθήρ" και "Αθαλία".